*The Broken Angel*
One:
Isang malakas na sampal ang aking nalasahan at kasabay nun ay ang paglagapak ko sa sahig, kalansing ng kadena at hikbi ang maririnig mo sa isang sulok ng kwarto, ang aking luha ay unti-unting umaagos, hindi ko alam kung kailan ako titigil sa pag-iyak pakiramdam ko kahit kailan hinding-hindi ako titigil.
“Ang sabi ko hubad. Ilang beses ko ng sinabi sa iyo na ikaw na puta ka ay papaligayahin mo ako.” Pangalawang sampal ang dumapo sa aking kanang pisngi, ang aking daing at paki-usap na sana ay ako’y makawala ay hindi dininig.
“Hawakan mo.” Umiiling ako at nakikiusap sa kanya, hindi ko gusto ang ginagawa niya, ayaw kong hawakan.
“Ang sabi ko hawakan mo.” Sinabunatan niya ako at sinuntok ang aking tiyan, kinuha niya ang aking kamay at dinala sa kanyang ari, iyak ako ng iyak ngunit wala akong magagawa, akoy nakakulong sa apat na sulok ng kwartong ito.
“Ahhh…puta..angsarap.” Nandiri ako sa sarili ko, ginamit ako ng aking tiyuhin kapag gusto niyang magparaos, hindi niya man ako ginalaw ay nandiri pa rin ako.
“Tama na …paki-usap.” Nang matapos siya ay tinulak niya ako sa ding-ding, napa-igik ako ng maramdaman ko ang sakit ng aking likod.
Araw-araw ganito ang buhay ko, minsan sinasampal, sinabunatan, sinusuntok at ang pinakamasakit sa lahat ay ginamit niya ang aking murang katawan para sa kanyang kagustuhan. Ilang beses kong gustong tumakas ngunit nawawalan na ako ng pag-asa, gusto ko na lang mawala at mamatay sa mundong ito.
Wala akong Ina na nagmamahal sa akin lalo’t walang ama para ipagtanggol ako. Tumulo ang aking luha at sumiksik sa ding-ding sa takot na baka ako’y kanyang saktan.
Ang katawan ko ay puro pasa, namamanhid ang aking katawan sa kanyang pananakit, gusto ko mang magsumbong ngunit wala nakakaalam ni kahit isang tao na ako ay nabubuhay sa mundong ito. Walang maghahanap sa akin at walang mag-alala.
Ang aking Ina ay isang bayaran na nabuntis ng kanyang customer na foreigner at yun ang aking ama. Isang Spanyol ang aking ama ngunit hindi niya alam na nabuntis niya ang aking Ina, pinanganak ako ng aking ina at namatay agad ito pagkatapos akong isilang, ipinalabas ni Tiyo sa mga tao na pati ang sanggol ay hindi nakaligtas kahit ang totoo ay buhay pa ako.
Si Tiyo ang nagpalaki sa akin, maganda ang trato niya sa akin sa simula ngunit nagbago ang lahat ng iwan siya ng kanyang asawa dahil sumama ito sa iba, sa pagbabago ni tiyo doon din nagsimula ang aking kwento.
“Hindi ka kakain ngayon, bahala ka kung magutom.” Aniya at iniwan ako sa madilim na kwarto.
Ako lang ba ang nakakaranas ng pang-aabuso sa mundong ito? O marami kami ngunit hindi man lang nabigyan ng pansin ng mga tao. Akala ko bawat tao ay may anghel na nagbabantay sa kanya ngunit bakit pakiramdam ko pati ang anghel ay iniwan ako.
“Panginoon, Alam kung narinig niyo ako. Hindi ko alam kung makakaya ko pa bang maghintay sa taong tutulong sa akin.” Boung buhay ko luha na ang aking kaibigan, ang madilim na kwartong ito ang saksi ng lahat ng sakit ko at paghihirap.
May mga taong nagrereklamo sa buhay na meron sila, gusto pang maghanggad ng labis ngunit...

para sa isang batang tulad ko na pinaglupitan ng mundo ay isa lang ang hinahanggad ko at iyon ay makalaya sa bahay na ito.
Napangiti ako ng mapait ng malasahan ko ang dugo sa aking labi, mahapdi ito at subrang sakit. Tumutulo pa rin ang aking luha at dinamdam ang malamig na semento at ang pagkagapos ko sa kadena.
“Kailan kaya ako makawala.” Mahinang bulong ko sa aking sarili.
Hindi ko alam kung bakit may mga taong mananakit at hindi marunong maawa, hindi pa sila nakonsensiya o kahit naawa man lang. Akala ko kaya tayong mga tao ang mas lamang sa lahat sa mundong ito dahil nakakaintindi tayo, hindi katulad ng mga hayop, may puso tayo para sa pagmamahal ng bawat isa ngunit bakit may mga taong mas masahol pa sa hayop?
If we could see one another’s pain and emphatize with one another, it would never be worth it to us to commit the crimes in the first place.
Kaso kahit nakikita natin ang mga paghihirap ng iba pinili natin na magbulag-bulagan, pinili natin na maging manhid, ang tunay na malasakit ay hindi dapat mahirap na ipakita dahil ang malasakit sa kapwa ay kusa mo yan maramdaman.
Nakakatawang isipin na may mga taong natatakot sa halimaw ngunit hindi nila alam na mas masahol pa sila sa halimaw. Sa edad ko na labing dalawa masasabi kong iba ang pag-iisip ko kaysa sa pangkaraniwang bata, siguro dahil sa mga naranasan ko.
“Life is like a knife that will stab us to our heart and can possibly lead us to death.” Kaya siguro maraming mga tao ang gustong magpakamatay dahil mismong mga tao ang nagtutulak sa kanila para gawin iyon.
Bakit ba ganito tayo? Akala ko ba may puso tayo? Bakit pakiramdam ko nawawalan na tayo ng respeto sa bawat isa. Ang sabi ni Tiyo nung panahong hindi siya iniwan ng kanyang asawa, panahon na hindi niya ako sinasaktan.
“Love can make us weak to the point that we ourselves were slave by the temptation. Ang pagmamahal raw ang dahilan kung bakit may mga taong sakim at naghahangad pa ng labis. Ang pagmamahal daw ang sisira sa puso ng tao, naging mahina daw ang tao kapag sila ay magmahal.” Iba-iba tayo ng prinsipyo sa buhay kaya alam kung kapag tayo ay mag-uusap tungkol sa pag-ibig mapupunta lang ito sa pakikipag-away.
Gusto niyong malaman kung ano ang tunay na pag-ibig? Kung ano ang ibigsabihin nito? Ang sagot ay nasa bibble. Nabasa ko ang tungkol sa pag-ibig ng minsan akong pinatulog ni Tiyo sa kwarto ni Tiyang at pumukaw sa akin ang isang libro.
Libro na galing sa kanya, libro na magsasalba sa atin kaya para sa akin wala ng mas gaganda pa sa kahulugan ng pag-ibig sa bibliya.
( If you guys were complaining about how slowly I am in updating my story, I suggest find another. I accept cricitism, negative or positive I will heartily accept it. Please let us respect each other, do not let your heart be the one who’s in control and do not hurt someone just because you were slave by your emotion. A simple words can hurt someone deeply and it will give a scars thats hardly fade.. Thank you.)