ADAM DAVID:
“WALA akong gana.” He said and he then left, nagluto ako para sa kanya ngunit umalis lang siya, ang hirap niyang intindihin noh? Hindi ko alam kung paano ko makuha ang loob niya ngunit sinusubukan ko naman.
“Hello.” Napangiwi ako ng makita ko ang walang emosiyon na tauhan ni Adam, siya ata si hance ang pinagkatiwalaan ni Adam.
“Baka gutom ka, you can dine with me if you want.” Ngunit gaya kanina ay nakatitig lang ito sa akin ng walang emosiyon, tumayo ako sa kanya at hinawakan siya sa braso na agad din naman niyang binawi, para akong apoy na agad niyang iwinaksi dahil sa takot na mapaso.
“I’m sorry if I touched you without your consent. I just wanna talk to you and hoping that the two of us were gonna be friends.” Saad ko rito, kumunot ang kanyang noo at tinitigan ako, yumuko ako at nahihiyang ngumiti sa kanya.
I guess i need to eat alone, the people who lived in this mansion is like a robot. Alive but lifeless. Tumalikod ako sa kanya at umupo para simulan ang pagkain ngunit ganoon na lang ang gulat ko ng umupo din siya, wala pa ring emosiyon na mababakas sa kanyang mukha.
“You look so sad that’s why i joined you.” Nagsimula na siyang kumain ngunit nakangiti lang ako na tinitigan siya, gwapo siya, dark, handsome and tall and very masculine too, he’s voice is deep and I think I like him.
“Thank you.” Adam on the other hand look so innocent, he’s looks is like an angel and very frigile, si Adam ang tipo ng taong akala mo ay hindi kayang manakit, mahina, inosente at mabait, Adam features is very innocent while this man in front of me is devilish.
“I like you.” Gusto ko siyang maging kaibigan, demonyo man siyang tingnan ngunit alam kong mabait siya, nanlaki ang kanyang mata at para bang hindi makapaniwala sa sinabi ko, humahalakhak ako ng nabilaukan siya dahil sa sinabi ko, nilagyan ko ng tubig ang baso niya na agad din naman niyang ininom.
“You’re crazy. Don’t you ever say it, my boss will really kill me.” Aniya.
“I’m sorry. I didn’t mean it. Gusto ko lang sabihin na gusto kitang maging kaibigan.” Mas lalong nanlaki ang kanyang mata at para bang nababaliw na ako.
“Friends doesn’t exist on our vocabulary, Miss. Hindi kami nandito para magkaroon ng kaibigan.”
“Alam ko. You’re here to killed because your boss trained you to kill. Why do you need to kill? Killing is a crime and there’s no law that stated that killing is good.”
“We have our reason. You know nothing.” Natahimik ako sa sinabi niya, kahit gaano pa kabigat ang rason, kahit gaano pa kasakit ang rason hindi pa rin iyon sapat na dahilan para pumatay.
“Revenge? I know you all do this for revenge. Hindi tama ang maghiganti.” Ngumiti siya ng mapang-asar at uminom ng tubig.
“Tell that to our Boss.” He said and left.
EVEN when my whole body screams for revenge, even when my heart are dying to get out of this place I won’t not because I cant. Hindi ko akalain na magbabago pala ang plano ko, ang planong paibigin si Adam ay binago ko.
I want to fix him, I know he is broken, I know he had a reason why he did this. Gusto kong ayusin ang pusong matagal ng nasira at nabasag. Alam kong darating ang araw na masasaktan ako ngunit kaya kung sumugal makita niya lang ang kagandahan ng mundo.
Hes like a broken glass, he think he is useless and no one loves him then from now on, iparamdam ko sa kanya ang tunay na...

pagmamahal ko, pagmamahal bilang kaibigan. Hindi na ito pagpapanggap ngunit itoy totoo na.
Kakalimutan ko muna ang masakit na ginawa niya, wala din naman akong magagawa dahil hawak niya ako, gusto kong sa pananatili ko rito at may nabago ako
“Good evening, Adam. Hindi ka kumain kanina. Hindi nakakabuti sa atin ang hindi kumain kaya dinala ko na lang rito.” Alam kong natatabunan lang ng galit ang puso niya, gagawin ko ang lahat matunaw ang galit niya dahil sa pagmamahal ko.
“Am not hungry.” Aniya.
“Come on. Do you want me to feed you?” Pang-aasar ko sa kanya ngunit napawi ito ng makita ko ang galit sa mata niya.
“Leave.”
“I’m sorry, akala-”
“Damn it! I told you to f**vk*g leave.” Napapitlag ako dahil sa sigaw niya, napayuko ako at dahang-dahan umalis.
“I’m sorry.” Saad ko bago ko isinirado ang pintoan sa kwarto.
Hindi madali ngunit alam kong darating ang araw na makikita niya rin ang halaga ko. I sighed deeply when I saw him mad, I guess I need to sleep here in the living room for now, may sofa din naman dito enough for me to sleep. Ayaw kong tumabi sa kanya kasi galit siya, baka patayin ako ni Adam kapag tumabi pa ako sa kanya.
Hinugasan ko muna ang plato at uminom ng tubig bago ako humiga sa sofa, may bantay naman kaya nawala ang takot ko. Ipinikit ko ang aking mata para matulog ngunit agad din namang dumilat ng may nagsalita.
“Why are you sleeping in here? Malaki naman ang kama natin, ah?” Nakatayo si Adam habang dinungaw ako, he raised his left eybrow while looking at me dangerously.
“Diba galit ka?” Baka kasi ayaw niyang tumabi ako sa kanya kaya dito na lang ako matutulog.
“Go upstairs and sleep in our bed.” I nod at him and stand up para gumayak na sa kwarto, tumalikod ako sa kanya at iniwan siya doon ngunit natigilan ako ng may sinabi siya. Pakiramdam ko ay tumigil ang mundo at tanging ang malakas ng tambol ng puso ko lang ang naririnig ko.
“Kahit gaano pa ako kagalit, ayaw na ayaw ko na umalis ka, Luna. Dapat nasa tabi lang kita lagi.” Unang beses na tinawag niya akong Luna, tinawag niya ako sa pangalan ko at hindi ko akalain na magugustuhan ko iyon.
Nakahiga sa kama at nakatulala, hindi pa rin makaget-over sa sinabi ni Adam, kung tutuusin wala namang mayroon sa sinabi niya ngunit ang puso ko ay kumabog ng malakas at natatakot ako na baka sa aming dalawa ako ang unang mahulog.
This one of the symptoms, symptoms of falling in love.
*Your heart beat faster.
Hindi pwede Luna, hindi ka pwedeng umibig sa kanya dahil sa huli masasaktan ka lang at baka mas lalong hindi ka makakawala.
“Kahit gaano pa ako kagalit, ayaw na ayaw ko na umalis ka, Luna. Dapat nasa tabi lang kita lagi” parang sirang plaka, paulit-ulit na naglalaro sa aking isipan ang sinabi niya kanina.
“Kahit gaano pa ako kagalit, ayaw na ayaw ko na umalis ka, Luna. Dapat nasa tabi lang kita lagi” paki-usap Luna matulog ka na, huwag mo ng isipin pa.
Kahit anong gawin ko, Hindi talaga tumigil ang puso ko sa pagtibok ng malakas, huli ng namamalayan ko na nakangiti na pala ako.
(Hello! Kamusta ang san Juan niyo? Enjoy ba? Anyway, stay safe mga Langga, do not forget to wear your mask and used alcohol daily para iwas Covid. Kung may tanong kayo comments lang po at sasagutin ko. Depends sa questions niyo huh! Huwag mahiya magtanong, baka may Hindi kayo naintindahan or naguguluhan kayo. Wala pa namang nagreklamo sa kwento ko. Stay safe and ingat po kayo. God bless.)