“O, hayan, dininig ang samo ng puso mo,” Ani ni mang kosme.
Bumaling ako rito para tanungin ito pero nakalimutan ko na ang sasabibin dahil nga sa pag lingon ko ay ang guwapong mukha ni khen. Ang tumambad sa akin parang sumipa ang puso ko. Mabuti na lang at agad ko itong pinakalma.
” PUWEDENG sumakay?” Iyon ang standards na tanong ni khen sa akin tuwing sa sakay ito sa kalesa ko.
“Bakit naman hindi? Basta ba magbabayad ka.”Iyon din ang standards ng pagsagot ko. Umakma na itong sa sakay sa kalesa.
” Teka,”pigil ko rito, saka ako limungin sa likuran ko.
” Bakit?”takang tanong.
” Nasaan ang kasama mo?
Nagusot ang mukha nito. “Nang-aasar kaba?” Itinuloy na nito ang pag sakay sa kalesa ko.
“Nag tanong lang, nang aasar na?”sumakay na rin ako.
” Obvious ba, wala akong kasama,”sabi nito ng maka puwesto siya sa kalesa.
” wala? ”
” Sige, ipagdiinan mo pa,”sikmat nito.

/> ” H-hindi sa gano’n. Nakakagulat lang.”
” Will you just drive?”
” Sure manure,”aniya ko, saka iginaya sa Goldie na lumarga na.
Tahimik lang si khen. Tuwing lilingunin ko ito mukhang malalim Ata ang iniisip nito. Nakatulala ito sa daraanan pero halatang Walang napapansin sa ano mang tanawin.
“may… Problema ka?” nangahas akong tanungin siya dahil hindi ko kaya na manahimik lang.
“what it is to you?” mabubugnot na rugon nito.
“Ang sungit mo naman. Baka lang kasi… May maitulong ako.”
“Like how?”
“Sabi ng papa ko na siyang orig na kutsero nitong kalesa, noong panahon daw niya, may mga naging pasahero siya na malalim ang problema. Iyong iba, nagkukuwento sa KANIYA at Kung minsan daw, kahit iyong pagsasabi lang ng suliranin, eh, nakakapagaan na ng pakiramdam nila.”
“Nasaan na ang papa mo ngayon? Ba’t ikaw ang nagkukutsero?” tanong nito sa halip na mag kuwento.
“N-nasa ibang bansa… Ilang taon na din simula nung umalis siya.