•”Yung mga ngiti nya,pagmamay-ari na pala ng iba” •

Inipit ko ang mga buhok kong nagliliparan sa likod ng aking tenga.Pagkatapos ay diretso kong tignan sa mata si Khael.

“I like you,I really do!” pag-amin ko sakanya.

Nanginginig ang aking buong katawan dahil sa sobrang kaba,pero,pinipilit kong magmukhang normal at nanatiling nakangiti para hindi nya ito mapansin.

“I know” walang emosyong sagot nya.

“And i don’t care”dugtong nya pagkatapos ay agad ding pumasok sa sasakyan nya.

Agad din nyang pinaandar ang kanyang kotse at itinigil sa mismong harapan ko. Nang dahil dun ay nabuhayan ako at nagbakasakaling may maganda syang sasabihin .

“By the way,salamat dun sa nga pagakain na ibinigay mo sa akin” napangiti ako at mas lalo pang nabuhayan.

“Nang dahil sayo…kaya nakuha ko ang matamis nyang ‘oo’ na pinagtrabahuan ko 5 months” mula sa walang emosyon nyang mukha ay bigla syang pangiti.

“Yung luto mo lang pala ang katapat…” naramdaman ko nalang na naghihina na ang mga tuhod ko.

“P-pero akala ko…”

“Sorry ah.Kita ko kasi ang kasiyahan nya sa tuwing sinasabi nyang masarap ang luto ko na ikaw naman talaga ang may gawa” mas lalong lumapad ang ngiti nya.

“So,i must say…thank you!” pagkatapos ay mabilis nyang pinaharurot ang sasakyan nya.

5 months.I woke up so early so that i can cook some food for him,or should i say,for her special someone.

I kept on smiling whenever he says thank you with a sweet smile.Isang ngiti na nangangahulugang mas lalong lalaki ang pag-asa nya sa special...

someone nya,hindi dahil mas lumaki ang pag-asa ko sakanya.

Limang Buwan akong nagpakatanga sa taong never akong nagkaroon ng importansya sa kanya.

Importante ako sakanya,oo.Yun ay dahil ang bawat effort na ibinubuhos ko sakanya ay ipinapasa nya pala sa iba.

Mabilis na umagos ang mga luha ko sa aking nga mata.

For how many months,i really thought that all his smiles was beacause of me.Pero hidli pala.Dahil yung mga ngiti nya,pagmamayari na pala ng iba.Yung mga ngiti nya,

Para pala yun sa iba.

Yung mga pasasalamat nya,akala ko para sa akin dahil lagi ko syang nilulutuan ng masasarap na pagkain.Pero hindi pala.

Para pala yun sa iba.

So i realized something:
Na hindi lahat ng effort mo napapalitan.

Na hindi lahat ng effort mo maganda ang kalalabasan.

Na kung meron mang higit na makak-appreciate sa lahat ng effort mo,yun ay ang sarili mo.

Natuto na,
-Lezieliya Sarmiento-

FEELING AUTHOR’S NOTE:
• Sana po ay hindi tayo mangunguha ng work ng iba.

• Kung gusto nyo pong gumawa ng FanFiction nito or what,please ask for my permission first.

• This One Shot Story is really my work.All of the Characters,Event,Time (and etc) are purely from the imaginations of the author.

• Sorry in advance para sa mga Wrong Grammars.

Read at your own risk!

Umaasang Magkakaroon ng Readers, A I F A H