OUR LAST DVENTURE
“Are you ready?” I asked matapos ko s’yang makita na inaayusan ang kanyang sarili sa harap ng body-sized mirror.
Yinakap ko sya.
“Thank you love… I know you’ve been through a lot but you chose to fulfil my dream even if it’s I guess my last, hm.”
I tasted the bitterness in every word she said.
“Nah, don’t say those words please love, alam mo naman diba? Ke’t ano pa yan basta para sayo I’m willing to risk anything even if it’s my whole life…”
Humarap sya sakin at pinakatitigan ako.
“Uh-m, I wish you will find your true happiness love. I’m sorry-y.”
“Shhh, wag ka namang ganyan please, you know how much I love you and I can’t imagine what my life awaits me if you were gone away from me.”
I can’t hold the lump that stuck inside my throat, umiyak lang ako habang yakap siya nang mahigpit.
Ayaw ko pa.
Natapos ang oras nayun ng ganun lang kami, magka-yakap.
Hiniling niya kasi sa’kin na pwede ko ba daw s’yang samahan na mag bakasyon, its her ultimate and last dream, ang makapunta sa mga lugar like tourist destination.
Pangarap nyang maging blogger at adventurer.
KINAUMAGAHAN lumapag na ang eroplano na aming sinasakyan sa Baguio, dito n’ya gusto talagang pumunta.
Ang malamig na simoy ng hangin ang unang sumiil sa aming maalinsangang katawan.
“Love, baka magka sakit ka nyan, ang lamig ohh?!”
I shouted ng makita ko syang ibinuka ang dalawang kamay na parang sinasalubong ang yakap ng hangin.
“Matagal konang pangarap to… Sa wakas.”
Humarap siya sa’kin dala ang ngiting napaka aliwalas.
“Thanks love!” she then run me with a hug.
“Basta para sayo…”
Nakakahawa ang sigla nya, at sana hindi na ito mawala pa.
Nag check-in lang kami sa five-star hotel malapit sa may dagat.
Una naming pinuntahan ang mga rides. Nag hiking kami pagkatapos, sunod ay ginawa namin yung seashore activities na uso raw sa tourists, sa hapon naman ay scuba diving.
At ngayun ay aakyat kami sa bundok. Our last destination na pupuntahan for today’s tour.
Tini-treasure namin ang bawat patak ng segundong mag kasama kami, ang hindi nakakasawa niyang ngiti at tawa, kulitan at ang lambingan na kahit kailan ay diko makakalimutan.
Ngunit sa bawat oras, kita ko ang unti-unting panghihina n’ya
Ngayon ay nandito na kami sa taas ng bundok habang naka upo ako sa may punong kahoy, s’ya naman ay nakatayo pa rin.
“You must be tired hon, come here take a sit.” I tap my side para roon siya umupo.

/> Kanina ko pa na papansin ang pamumutla niya.
“Yeah, it was epic…”
Binigay ko muna yung water bottle niya para uminom.
“Kaya nga ito ang pangarap ko eh, na para sa lahat ay napaka simple lang ngunit para sakin ang ganitong uri ng pangarap ay nagbibigay ng totoong kasiyahan at kapayapaan.”
Basag niya sa katahimikan na pumapagitna sa’min.
“I just can’t get enough of this crystal clear ocean, green and peaceful nature, this majestic view of the mountains and the streams of the rivers connected to the seaside.”
Nakatingin lang ako sa kan’ya, all the time na nagsasalita siya.
“At sana may enough time pa ako para matikman ulit ang ganitong pakiramdam.” she added.
Nanubig na naman ang gilid nang mga mata ko.
Bakit parang kailan lang ang lahat? Napakadali, hindi mo na napapansin ang takbo ng oras.
Kung pwede lang sana itigil ang oras at manatili nalang kami sa ganito.
“Kita mo yun love?” she pointed the smoke surrounded the mountain tip.
“Ano yung umuusok sa mga bukirin?” Tanong n’ya uli na tila ngayun lang nakakita nito.
“It’s a fog hon…” sagot ko sa kanya.
Then suddenly she laughed at herself.
“Love,” tawag n’ya sa akin sa gitna ng mapayapang kapaligiran.
“Can you do my last favor?” hindi ako nagsalita, hinintay kolang ang sasabihin niya.
“Pwede mo bang alagaan ang sarili mo para sa’kin? Maari bang wag kanang umiyak pa. Pwede bang maging masaya ka at wag ka sanang matakot magmahal ulit nang taong para talaga sa iyo.” she stuttered.
“At sana mahalin ka nang tayong sunod mong mamahalin nang higit pa sa pagmamahal ko sayo.”
“Anong ibig mong s-sabihin, love?”
Alam kong alam niyo ang nais niyang sabihin sa’kin pero parang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Natatakot ako.
She just smiled at me, and slowly lay down at my lap.
“Wala-a, pagod lang siguro ako sa ginawa natin buong araw.”
“Love, thank you for fulfilling my last wish, I love you… Wake me up nalang pag uuwi na tayo huh?”
Tahimik lang akong tumango, habang umiiyak na pinagmamasdan siya. Akala ko tanggap kona e.
Hindi pa pala talaga.
“I know y-you’re tired l-love, magpahinga… k-kana. Mahal na mahal din-n kita.”
Hindi ko kaya, ibinaling kona lang ang aking paningin at tumingala sa langit dahil ang sakit-sakit na.
THREE DAYS na mula noong naka-uwi kami sa Manila, and it’s her burial day.
Oo may sakit siya, she’d been fighting her sickness for 3 years.
SHE DIED CAUSE OF STAGE 4 BLOOD CANCER OR LEUKAEMIA.
The end…
ᴡᴏʀᴋ ᴏғ ғɪᴄᴛɪᴏɴ