Akala ko. Noon hindi kona talaga kaya. Pero may mga bagay palang talaga na akala mo mahirap nang lusutan. Parang butas ng karayom.

Ganyan ang buhay na dinanas ko. Mag isang tu.ayo sa sariling paa. Magisang tinaguyod ang sarili at mag isang binuhay ang sarili para lang malampasan ko ang mga pagsubok na aking kinakaharap

Taong 2008 nung nag umpisa akong mamalagi sa bangketa. Wala ang magulang ko. Kung saan saang lupalop ako napadpad. Walang ligo walang kain. Tubig ang syang bumubuhay sa...

akin.

Minsan napadaan ako sa simbahan. Tanong ko? Bakit ako? Gaano ba kalaki ang kasalanan mo dito sa mundo. Bakit kelangan kong dumaan sa ganitong sitwasyon. Sa anong dahilan?

Walang naging tugon sa aking tanong. Pero may isang tao na nagsabi na bantayan ko ang sasakyan nila at aabutan nila ako.

Inumpisahan ko sa pag park ng sasakyan. Sumunod naman ang pangangalakal. Nag ipon ipon ako ngunit may mas higit pang nangangailangan kesa sa akin. At yon ay ang mga nakilala kong matatanda.

Continue