Hi, my name is LH, no one wants me to be their friends because they thought that i am a cold person.

Hindi naman ako cold. It’s just that i don’t have a care to anyone. I don’t have a care on what’s happening. I am the person who has an emotional numbness. Manhid for short.

Minsa kapag pumapasok ako sa school. Wala talagang kumakausap sakin, as in wala talaga. Parang isa akong tao na may malalang sakit. Todo iwas sila sa akin.

Siguro kase anak ako ng governor ng lalawigan namin. Iwas sila sakin kase once na masaktan ako ay nagagalit...

agad si daddy. Kaya ayon. Lagi akong may kasamang body guards. Gusto ko nga silang takasan, kaso mabagal ako tumakbo.

Nandito pala ako ngayon sa cafeteria ng school. Breaktime kase kaya dito nalang ako nag rereview. Since wala naman akong ginagawa at saka may long test mamaya sa math. Gusto kong maging highest lagi.

“Insan, pwede ba kami makiupo ng tropa ko? Wala na kaseng available na table. Puno na lahat. Don’t worry dalawa lang naman kami.” Sabi ng pinsan ko. He’s Akeiro Adraneda. Pero akei ang tinatawag namin sa kaniya. Well thats his nickname after all.

Tumango lang ako “Sure, upo kayo.”