𝗨𝗡𝗗𝗬𝗜𝗡𝗚 𝗟𝗢𝗩𝗘
Paano mo pinapahalagahan ang isang tao? Binibigay ang lahat para sa kan‘ya. Paano mo ‘yon pinalagahan ng maayos. Paano mo pinapahalagahan ang taong mahal mo? Ang taong nagmamahal sa ‘yo ng buong buhay mo. Paano?
Isang araw may darating na isang tao sa buhay mo‘ng di inaasahan. Mamahalin mo ng walang dahilan. At buong puso mo’ng iingatan at bigyang importansya.
“Mahal, tingnan mo ‘ko. Ang cute ko,” ani ko sa kan’yang binaling ang tingin at atensyon sa akin.
“Cute baka mo?” Pinagtatawanan lang ang hitsura ko na s’yang ikinasimangot ko. Boyfriend ko ba ‘to? Lakas maka-tawa sa sariling pagmu-mukha ng girlfriend niya.
“Alam mo, mahal. Kahit gan’yan ka sa akin. Mahal kita. Kahit loko-loko at siraulo ka. Ha?! Mahal Kita tandaan mo ‘yan,” sabi ko sa kan’ya. Pagkatapos ay binatukan ko at pinaghahampas sa braso. Na s’yang tuloy dahilan para maghabulan kami.
May mga bagay sa mundong ito na— hindi natin kayang pigilan. Ano man ‘yung gagawin natin.
May sakit ang boyfriend ko. Brain cancer. At sobrang lala na nito. Magaling at matalino akong doctor. Pero bakit sa lahat ng pasyente ko at sa lahat ng tao. Bakit s’ya ang ‘di kayang napagaling. Siya ang ‘di ko kayang nai-ligtas.
“Sabihin mo‘ng kaya mo? Gusto ko’ng marinig mula sa labi mo. Sabihin mo?” tanging pag-luha sa sandaling ito ang nagawa ko. Masakit sa dibdib.
“Hindi ko nga kaya?! Hinding-hindi ko kaya.” Hagolgol kong pasigaw na sagot sa kan’ya. “Hindi ko nga kaya na mawala ka.” dagdag ko. Sobrang sakit sa dibdib sabihin...

ang totoo. Pinapatay ako nito.
“Mahal…” mahinang sambit niyang pinahiran ang luha ko sa mga mata.
“Kaya p’wede ba’ng h’wag ka na lang mawala? P’wede naman ‘di ba?” Pagma-makaawa ko sa huli. Habang mahigpit na nakahawak sa mga kamay niya. Umiiyak na parang bata. Humihiling sa kan’yang h’wag niya akong iwan.
Darating ang panahon na—masasabi mong, madaya ang tadhana. Mapapa-tanong ka, bakit nga ba minsan kailangang paghiwalayin ang dalawang tao? Sa mismong buhay pa talaga. Bakit nga ba? Kasi alam mo? Masakit e.
“Kita mo ba ako ngayon, Mahal? Kita mo? May nai-ligtas na naman ako ngayong araw. Sobrang dami nga, e.” Umiiyak na aniya ko sa puntod niya ngayon. Akala ko, matagal ng nangyayari ang lahat. Bakit parang kahapon lang.
“Anak. Mugto na mga mata mo. Umuwi na tayo. Para makapag pahinga ka na rin.” parang wala akong narinig mula kay Mama.
Nag kwento ako sa kung paano namin pinapahalagahan at minahal ang isa’t isa. Ta’s ‘yung dulo. Nasa kabilang mundo s’ya. Sobrang sakit.
“Kung ‘di rin s’ya. Hindi na lang. Hindi ko kayang magmahal ng iba. Mamahalin ko na lang s’ya. Habang buhay.
Hindi lahat ng pag-ibig mahahanap natin sa iba. Hindi lahat ng pagmamahal p’wede pa nating matagpuan sa ibang tao. Hindi lahat sa buhay natin may mamahalin pa tayo. Dahil minsan sa buhay ng bawat tao. Mananatili ang pagmamahal at pag-ibig sa iisang taong mahal mo. Kahit wala na ito sa mundo.
Sinasabing, walang kamatayang pag-ibig o pagmamahal.
_____________
BY: PAINLESS PEN MANUNULAT
THANKS FOR READING!
THANK YOU FOR READING.