Hi tawagin niyo na lang akong DAN..I am 23 now.I just want to share my story with my best friend, my first crush,my first boyfriend and my first love.His name is Jeffrey..Yes he is my bestfriend.we became friend when we are in grade 3.we do homework together,he always go to our house to join with me doing our homeworks,he is caring and understanding..we have a lot things na pinagkakasunduan namin pareho…until one day bigla akong mas attract sa kanea bestfriend turning into crush…when the time na pumunta siya ng house namin habang gumagawa kami ng home work nakatitig lang siya saken and he was smiling yun pala may nilagay xiang daga sa tabi ko..i was so scared that time…until one day diko siya pinapansin sa school,pero nagkabati din..when we are in grade six mas lalo pang lumalim ung pagkagusto ko sakanea..when our graduation comes..we are so happy pero sa ibang bahagi ng nararamdaman ko malungkot dahil magkakahiwalay na kami,the same school but hindi na kagaya ng dati na lagi kami magkasama..enjoy lang kami sa high school life namin,lagi parin nea ako inaantay pagkauwi namin sabay na kami umuuwi dahil isang barangay lang naman kami..lagi magkachat naguusap sa phone…walang nagbago..napagkakamalan na nga kaming magjowa..until one day pauwi na kami naglalakad galing school sinabi nea sa akin na gusto niya daw ako,at kung pwede daw vah niya akong ligawan,i am so happy that time dahil parehas pala kami ng nararamdaman na hindi lang bilang isang kaibigan kundi mas higit pa duon..yun na nga nanligaw xia sa akin for 3months…naging kami my bestfriend turning into crush turning to my boyfriend and to my first love…masaya kami pero mas naging masaya pa kami nung naging kami…sinabi namin parehas sa mga magulang namin..masaya naman sila basta wag lang daw magmadali…we open sa isat isa…mahal na mahal namin...

ang isat isa at hindi namin sinasayang ang bawat araw na magkasama kami.. .until one day diko siya nakikita lumipas ang araw at linggo,pinupuntahan ko sa kanila pero wala daw..masakit sa akin na bigla nalang ganun bigla bigla nalang na d magpaparamdam..at nakita ko yung kapatid niya sa labas ng bahay nila na umiiyak tinanung ko kung bakit,..nalulungkot daw siya sa nangyayari sa kapatid nea dahil wala daw man lang siya magawa para gumaling ito at yun na nga stage 4 na daw ang cancer…bigla ako naluha dahil mas masakit para sa akin na malaman kung may sakit ang taong mahal ko at kahit anung oras pwede siya mawala sa akin..inalagaan ko siya..araw araw andun ako sa tabi niya..diko siya iniwan na kahit anung mangyari diko siya iiwan at siya lang mamahalin ko…halong lungkot,kaba ang nararamdaman ko ang araw na yun..diko maipaliwanag kung bakit,dahil bigla niyang hinawakan mga kamay ko at sinabing mahal na mahal niya ako at gusto niya na maging masaya ako,,at magiging masaya daw siya kung nakikita niya akong masaya…iyak ako ng iyak that time..October 17,2010 that day ang hindi ko makakalimutan araw na nawala siya sa akin..halos di ako makakain,ilang araw na di nakapasok sa skwelahan,sobra akong nalungkot sa pagkawala niya,.and one day binigay lahat sa akin ng mama niya yung mga sulat ni jeffrey para sa akin at binasa ko lahat…2weeks din akong nagmokmok lang sa kwarto,..and narealize ko kelangan kung magpatuloy at mag aral dahil yun ang gusto ni jeffrey,..graduation day namin…my college life masaya rin pero d kagay nung nuon,..may mga nanligaw pero wala akong nagustuhan dahil si jeffrey parin ang laman ng puso ko…i am now a kinder garten teacher,..someday i found a person na magpupuno ng pagmamahal at magbubukas ulit ng puso kung magmahal..hanggang dito nalang at salamat sa pagbabasa ng aking karanasan