So yun na nga, bumaba ako at tinungo ang kusina kung saan naghihintay si Mama sa akin. I’m happy na kahit papaano ay kasama ko pa rin si Mama, kahit pa ilang ulit na niya akong pinapalayas sa bahay dahil minsan hating gabi na ako kung umuwi, I explained na it’s all about the project…
“Ano nakahanda na ba ang dadalhin mo pabalik ng Manila?” Tanong ni Mama.
“Yes po Ma 🙂” sagot ko na lang.
Kumain na nga kami at pagkatapos ay ako na rin ang naghugas ng pinagkainan namin at naglinis ng kusina. Around two o’clock ang alis ng biyahe ko. Pagkatapos kong maglinis ay agad akong bumalik sa taas para kunin na ang mga dadalhin kong gamit…
***
Hawak ko ang cellphone ko dahil nagtext si Mama sa akin, at dahil wala rin akong magawa eh binuksan ko ang Facebook account ko… I...

surprised when there’s a message from him… Kinakabahan at nagtataka kong basahin ang message niya.
-sorry I didn’t mean to slap your face, I hope you forgive me.. can we meet tomorrow morning ???-
That was his message… I don’t feel good and I didn’t notice when my tears fall down into my face when I read the last sentence he sent…
-i miss you, I mean it-
Napayuko na lang ako at tahimik na umiiyak, baka may makarinig sa akin… Naging tahimik ang naging biyahe ko pabalik ng Manila kahit pa nakadama ako ng lungkot at kirot sa aking puso.
I want to tell him too that I miss him but I have to control my feeling and emotion… I have to finish my study first before I go back to see him…
I hope he’s ok and doing well…
***😁✌️
Sorry for late update…